,,Nad przepaścią''

Ja biedna dusza zmęczona istnieniem.

W mych oczach pustka a w sercu ból.

Ból istnienia.

Stoję nad przepaścią spoglądając w dół.

Gdy już został mi jeden jedyny krok

Krok ku wolności

Krok ku wybawieniu

Pojawia się biała poświata

I przed oczyma przelatują mi sceny z mego życia,

Chwytam jeden z nich,

lekki jak piórko.

I widzę roześmianą dziewczynkę w ramionach taty.

Mężczyzna patrzy na nią z miłością, czułością

A ona patrzy na niego jak na obrońcę, stróża który odgania złe sny.

Łza spływa po mym bladym policzku

Wypuszczam go z rąk, biorę kolejny.

Starsza kobieta trzyma w ramionach dwie dziewczynki,

starszą i młodszą.

Uśmiechają się.

Kolejna łza spływa po mym licu.

Fotografia wypada z mych kościstych rąk.

Zaczynają krążyć wokół mnie jak rój os.

Boleśnie mnie ranią.

Te wszystkie złote chwile,

One tak bardzo mnie ranią.

Już mam odejść od przepaści

Lecz nagle jedna z nich,

Wyblakła, mglista, ponura pokazuje mi to

Dlaczego tak zrobiłam.

Łzy spływają po mych trupich policzkach niczym dziki potok.

I toczę wewnętrzny bój.

Wykonać ten decydujący krok, czy zawrócić?

Nagle mą uwagę przykuwają delikatne promyki słońca.

I odwracam się.  

Oddalam się od przepaści.

I czuję euforię.

I żyję. Nareszcie

Przepraszam, że tak długo(aż tydzień) mnie nie było ale jestem straszliwym leniem to i chęci było brak mimo że, ten wiersz powstał dokładnie 10 lutego 2016. 

Przedstawia on to, co chciałam zrobić w marcu/kwietniu ubiegłego roku. Powodem tego były pewne wydarzenia związane z pewną kobietą 6 lat temu. Ale udało mi się wyjść z załamania. 

Co sądzicie o tym wierszu? Jak go rozumiecie? 

Piszcie śmiało.

Pozdrawiam A- San.