,,Przyjacielu Najdroższy'' (n.z. Nuśka Ponte)

Dlaczego mnie opuściłeś, mój Drogi Przyjacielu?
Dlaczego tak nagle porzuciłeś skarb,
Którego tak długo szukaliśmy,
O który tak walczyliśmy,
Którego tak dzielnie chroniliśmy?
Powiedz mi dlaczego, mój Drogi Przyjacielu.
Dlaczego tak nagle rzekłeś:
Że ta przyjaźń nie jest grosza warta?
Dlaczego rzekłeś:
Że żałujesz tych chwil miodem płynących?
Proszę, powiedz mi dlaczego, mój Drogi Przyjacielu.
Przyjacielu najdroższy,
czemuś mnie tak potraktował?
Przyjacielu najwspanialszy,
czemuś nie interesuje cie moje zbolałe serce?
Serce,
które zawsze wysłucha, pocieszy.
To nic, Przyjacielu Drogi. To nic.
Dam radę w pojedynkę.
Lecz wiedz jedno:
Choć tak boleśnie mnie poraniłeś lodowatym słowem, gestem;
Te chwile te złote miodem płynące
Te chwile smutne jak jesienne niebo
Ja i tak wspominać będę z utęsknieniem.
I nie martw się o mnie, Przyjacielu najdroższy.
Smutek po zranionym kwiecie przyjaźni minie,
I zostaną tylko uschnięte płatki wspomnień.

Witam ponownie, Drodzy Czytelnicy! Dzisiaj wyjątkowo post niezgodny z Terminalem(klik).
Na temat zranionej przyjaźni pisało mi się wyjątkowo lekko(tylko dwa podejścia do pisania). Jestem z niego dosyć zadowolona, choć zdaniem mojej babci( i troszkę moim) ten wiersz bardziej przypomina o zranionej miłości. W temacie zranionej przyjaźni jestem troszkę obeznana. Na szczęście, nasza przyjaźń jednak przetrwała. Żal mi było kończyć raz na zawsze wieloletnią przyjaźń, co więcej, pierwszą prawdziwą. A u Was jak to było? Zranieni zostaliście przez przyjaciela? Co sądzicie o tym wierszu? 

Pozdrawiam A- San.